15 Jaar geleden begon Harley aan een strijd om de harten van jongere motorrijders te veroveren. Toen al was het Harley kopersbestand dermate aan het vergrijzen dat klanten en motoren tegen het einde van hun houdbaarheidsdatum liepen.
Het V Rod blok was – zeker van uit Amerikaans oogpunt- een technisch hoogstandje en de hele V Rod leek maar een heel klein beetje op de Harleys zoals wij die kenden.

Het is onderzocht
Het is onderzocht: mensen die na 1972 zijn geboren hebben niets met historie. Geven niet om klassiekers. Dus werd het tijd voor een nieuw plan.
Want hoe je het ook wendt of keert: als de fan schare niet naar Huize Avondrood verhuist, dan komt de klap toch vanwege het feit dat luchtgekoelde motoren binnenkort niet meer aan de emissie- en geluidseisen kunnen voldoen…
Kijk, en daar hadden ze bij Harley-Davidson helemaal rekening mee gehouden.

Porsche heeft alleen wat geholpen
Intussen heeft de in 2001 geïntroduceerde Harley-Davidson V-Rod “VRSC” zijn inslag in de markt gehad. En de mensen uit Milwaukee krijgen er nog steeds schilfertjes van tussen hun vingers over het gerucht dat ‘iedereen’ weet dat het blok dat Harley door deze eeuw heen had moeten helpen door Porsche is gemaakt. Dat valt reuze mee en the Harley-Davidson Motorcycle Company heeft gewoon  technologische kennis van het technisch centrum van Porsche ingehuurd. Want twee weten er meer dan een. Het was pas fout geweest als ze Emiel Ratelband hadden geraadpleegd.
‘Nieuw’ werd naar Amerikaanse begrippen gewoon ‘revolutionair’ en klaar om de Legende met weer een eeuw te verlengen. Maar vooral om de gemiddelde leeftijd van HD rijders – een gegeven dat Harley al meer dan 10 jaar onder de pet houdt – te verlagen. Het blok was origineel. Harley-D had niet de fout gemaakt om de strijd aan te gaan met de Japanse producenten. Die heel nieuwe Harley was natuurlijk wel een schok voor de Oldskool Harley-Rijders. De nieuwste H.D. werd uitgemaakt voor ‘Jappenfiets’.

Van Jappenfiets naar Moffenfiets
Nadat de veteranen even hadden nagedacht over de link met Porsche werd dat ‘Moffenfiets’. Zo! Uit pure marketing overwegingen hebben de mensen uit Milwaukee de VRSC – V twin Street Racing Custom – daarom parallel aan de luchtgekoelde lijn gevoerd. Dan schrokken de Old Boys er niet van en konden ze vast wat wennen aan de toekomst. Bovendien kon de VRod vanuit deze positie wat onbevangener de markt van die nieuwe doelgroep; ‘De Niet Harley Rijders’ penetreren. Dat werd allemaal nog makkelijker
gemaakt doordat de nieuwe Harley niet koesterend in de schaduw van een honderdjarig verleden lag te dutten. De VRSC was -en is – een revolutionaire motorfiets met een uiterlijk dat  nog steeds uniek is. En die conservatieve hardcore bikers zijn er ook al aardig aan gewend. Dat regelen ze ook super listig bij Harley. Op treffens zetten ze gewoon een paar Nieuwe V twins neer. Geen verkopers of PR mensen of wat erbij…Daar mogen de mannen dan aanzitten en op zitten. Een rondje om de tennisbaan doen. Zich samen verbazen over dat moderne gedoe. Maar intussen toch alweer een beetje trots op wat Hun Merk nu weer gemaakt heeft. ‘Dat zal ze leren, die Jappen. Herstel: Moffen!’

Een beeldschoon blok
De vloeistof gekoelde V-twin is beeldschoon in zijn ontwerp. En dan hebben we het niet over de 60 graden, vloeistof gekoelde V twin met zijn vier kleppen per cilinder en zijn dubbele bovenliggende nokkenassen. En 120 pk bij 8250 tpm uit 1130 cc hebben we ook al gehad. Maar dat koppel van 108 Nm bij 7.000 toeren is weer erg leuk. Nee hoor, dat is alleen maar domme techniek. Mooi dat het bewezen heeft heel te blijven en dat het lekker klinkt. Het beeldschone zit hem gewoon in het uiterlijk van het motorblok. Die uitbundige massa metaal ziet er bruut, maar ook subtiel uit. In tegenstelling tot het luciferdoosjes plakwerk van veel Japanse motorblokken ziet dit er uit als ‘Techniek.’ Een motorblok dat in lichte spreidstand heel erg duidelijk maakt dat hij niet alleen motor, maar daadwerkelijk ‘Krachtbron’ is. Autistische meisjes zijn er net zozeer van onder de indruk als de vereelte stoker op de museum stoomlocomotief van de VSM. Dichters raken er van ‘angeheizt’ en pubers krijgen bij het zien van de V-twin spontaan begroeiing op de bovenlip en bredere schouders. Dat geldt natuurlijk voor de jongens pubers. Oh ja; motorrijders willen het blok starten om er onderweg uren naar te luisteren en het tijdens terras stops vertederd te bekijken.

Dat motorblok is als een sieraad gevat in een frame waarmee het Merk zich in een klap van zijn reputatie van traditionele motormaker heeft ontdaan. De massieve welvingen van het frame doen wat denken aan een heel volwassen python die wat ligt na te denken over hoeveel calorieën er in zijn laatste toerist zaten. De krommingen zijn loom, maar stralen kracht uit. Het geheel is mooi, maar toch ook bedreigend. En de zuivere schoonheid wordt bevlekt door iets dat je alleen maar ‘obsceniteit’ kunt noemen. “GEIL” noemen onze Duitse buren dat. Al dat driedimensionale gebuig van die dikke buizen, dat is geen kattenpis. Harley boetseert die pijpen middels hydro-forming. Of eigenlijk ‘Hydraulic Forming’. Of ‘hydra-molding’. Die tak van sport werd ergens in de vijftiger jaren bedacht om keukenbladen te maken en is momenteel ook heel gangbaar in de auto-industrie.  Ah, en in de raketindustrie. Voor uitlaatkegels van raketten. Bij Harley worden  de framebuizen met olie gevuld. Daarna gaan ze in mallen en wordt de olie op druk gebracht. De hete olie blaast de pijpen van binnen uit in de vorm van de  mal. Makkelijk toch? Niet echt. Er zijn vaak meer dan 12 pompsessies nodig voordat zo’n deel van binnenuit in vorm is geboetseerd.

De V-Rod, om hem in zijn algemeenheid maar zo te noemen, is lang, laag en oogt op een wat geniepige manier gemeen. De afwerking van het ding is top en als motorrijder verbaas je je over het feit dat je er gewoon op kunt zitten. Heel anders dan op je eigen fiets. Maar het voelt niet aan als iets waar de fysiotherapeut of de zedenpolitie bij moet komen. Starten doet de V-twin als elke andere motor. Maar hij klinkt veel prettiger dan de meeste andere motoren. Ergens in de diepte hoor je toch weer dat Amerikanen staan voor de grofstoffelijke dingen in het leven. Iets van; dit is een motorblok, en dat moet je ook ervaren. Een heel beetje spelen met het gas laat horen dat de V-Rod veel meer toeren lust dan zijn oudere – half-  broertjes. Dat klinkt vinnig, maar toch diep. Voor de echte street-fighter piloot is het dan ff wat zoeken met de voeten, maar dan ben je op weg. Je zit zoals de VRSC is. Laag en gestrekt. ‘Actief gerelaxt’ is gevoelsmatig een rare combinatie. Maar het voelt ongeveer wel zo. Het motorblok bromt tevreden en de gestrekte schoonheid gaat in een losse draf als op rails.

Met een uurtje over secundaire wegen knuffelen krijg je dit brave monster aardig in de vingers. De motor is in feite goedmoedig en koers stabiel. De zitpositie is goed uit te houden en bevalt in elk geval veel beter dan de vette buikschuiverstijl waarbij alle gewicht op de polsen hangt. De V-Rod wil best door bochten. Natuurlijk is het geen supermotard, maar met een beetje body-lean kom je niet onmiddellijk vonken trekkend tot stilstand. Je moet de machine rijden zoals je een wat groter zeilschip of een Amerikaanse full sized V8 zou besturen. Ver vooruit kijken en lange slagen maken. Dan kom je er wel en nog vlot ook.

De smaken
In den beginne was er de VRSC. Intussen heb en we ook nog de VRSCAW, de VRSCD, de VRSCDX, de VRSCC en de VRSCR… En jawel: achter elke afkorting zit een passende verklaring. Dat is ook mooi.
En dit jaar komt er dus een einde aan Haleys poging om te verjongen. De productiestop is gepland voor oktober. En wanneer we de V-Rod lang het lijstje van Waarmerken voor Echte Klassiekers halen, dan scoort hij op alle punten.

Ga bij aanschaf uit van het feit dat de vroegste, origineel gehouden modellen straks uw pensioen kunnen zijn.
V-Rods (en Buells!) zijn niet  duur nu. En waarschijnlijk gaan alleen de echt laatst geproduceerde exemplaren straks geld opbrengen om met 0 km op de klok in een kluis van een belegger te belanden.