Milwaukee’s Bar and Shield-merk bevindt zich midden in een renaissance. Om een paar recente successen aan te halen: Harley-Davidson heeft zijn weg gebaand naar de ultra competitieve ADV-wereld, het volledig elektrische merk LiveWire gelanceerd en de 2021 MotoAmerica King of The Baggers Championship-titel binnengehaald. Nu waagt H-D zich in de West Coast performance bagger-stijl. Daarom heeft The Motor Company twee nieuwe ST-toermodellen voor 2022 gelanceerd: de Road Glide ST en Street Glide ST. Het prestatiethema voor ST-modellen wordt af fabriek aangedreven door de kolossale Milwaukee-Eight 117-krachtbron, vergezeld van een grotere schokdemping – alle tekenen wijzen op Grand American Touring-modellen met verbeterd sportief potentieel. Dat is nog niet alles, want ontwerpers hebben ook verduisterde West Coast-vibes versmolten met een paar vastgeschroefde Screamin’ Eagle-stukken die neigen naar de kampioens winnende Harley-Davidson Screamin’ Eagle Road Glide Special van de MoCo.

Wij (Ultimate Motorcycling) hebben de technische bochten van het circuit bij Inde Motorsports Ranch en enkele zijwegen rond Willcox, Arizona. bereden om de 2022 Harley-Davidson Road Glide ST te testen en te kijken of deze prestatiegerichte upgrades de hype waarmaken. Laten we nu verder gaan met de snelle feiten. Als een enorm koppel jouw ding is, hoef je niet verder te zoeken dan is deze Milwaukee-Eight 117ci V-twin-motor jouw ding. Zoals bij elke Amerikaanse V-twin-motorfiets, eist deze krachtbron alle aandacht op, want de M8 117 met zijn enorme koppel van 127 ft-lbs bij 3750 tpm, wat je een nobele 9 ft-lbs koppel oplevert boven het maximale vermogen van de 114 uitvoering. Een high-flow inlaat, prestatie nokkenassen en afgestemde uitlaat helpen de piekkoppelwaarden op te pompen. Al die enorme kracht is overal in het toerentalbereik beschikbaar en wordt geleverd met precies de juiste sound van het tweecilindergerommel. Met een cilinderinhoud van 1923 cc die al deze gebruiksvriendelijke stuwkracht aan de onderkant en het midden bereik oplevert, komt ook nog extra comfort in de vorm van uitstekende brandstof verbruik en beperkte hoeveelheden stralingswarmte.

Een stevige Amerikaanse V-twin-schakelervaring maakt nog steeds deel uit van het DNA van deze performance bagger. Toen deze Milwaukee-Eight op het toneel verscheen, arriveerde hij met een assist-and-slipper clutch, wat we op prijs stellen. Toch vereist het een flinke hoeveelheid inspanning aan de hendel. Door elke versnelling van de Cruise Drive-transmissie klikken is stevig en zelfverzekerd, terwijl de zes versnellingsbak met brede overbrengingsverhouding u in staat stelt om in hogere versnellingen te schakelen en het koppel zijn werk te laten doen. Een andere handige functie is de Drag-Torque Slip-Control (beheer van de motorrem), onderdeel van het optionele Reflex Defensive Rider System-pakket. Het helpt wielsprongen te elimineren als u een beetje te enthousiast wordt bij het terugschakelen.
De Road Glide ST tilt zijn bochtenspel naar een hoger niveau met subtiele verbeteringen. Samenvattend is het rijgedrag van de Road Glide ST relatief eenvoudig: hij vloeit voorspelbaar in bochten, houdt een lijn vast en blijft stabiel. Een ruime wielbasis van 64 inch en een ontspannen vorkhoek van 29,25 graden creëren een standvastige, stabiele motorfiets die perfect is om mee te toeren. Wat is veranderd bij ST-modellen is bijna een extra centimeter veerweg, waardoor de achterkant omhoog komt om wat meer gretigheid op te vangen met zijn bochtencapaciteiten. De zithoogte is iets hoger, van 26,1 inch op de standaard RG en RG Special naar 26,7 inch op de ST.
Hoewel we de verbeterde ophangingsvoordelen hebben besproken, is er nog veel te doen. De stevige niet-verstelbare 49 mm Showa Dual Bending Valve-vork blijft hetzelfde als andere Road- en Street Glide-varianten, verbergt alle ruige dingen voor de berijder en blijft kalm tijdens het remmen. Aan de achterkant bieden dubbele Showa-schokbrekers een snel instelbare voorspanningsknop en zijn ze een stuk beter dan wat te vinden is op de standaard of Special RG. De langere veerweg verbetert de rijkwaliteit en schittert op elk wegdek dat fatsoenlijk of beter is. Het enige minpuntje is de snelle demping die de grilligheid van het asfalt door het chassis overbrengt.

Men kan verder upgraden met Screamin ‘Eagle Öhlins Remote Reservoir achter schokbrekers, bijna dezelfde onderdelen als de KOTB-racebaggers van Kyle en Travis Wyman. Gezien de positionering en directe verwijzing van de RG ST naar hun motoren, zou het beter zijn geweest om ze vanaf de fabriek te installeren.
De Road Glide ST is naar voren geleund en getrimd en draagt zijn sportievere boodschap uit via zijn ontwerpkeuzes. Er is meer aan de hand dan simpelweg de RG ST met een menagerie van zwarte componenten aan te kleden, waarvan hij er veel heeft, geïnspireerd door Kyle Wyman’s kampioen winnende KOTB-racemotor. De weinige reflecterende elementen zijn te zien op de machinaal bewerkte cilinderkoppen, klepstoters en stoterstangbuizen van de M8 117. Het andere stukje van de ontwerppuzzel is wat er uit de West Coast performance bagger-cirkels komt: magere, gemene, canyon-carving V -twin machines, gezien in het terug gesneden spatbord en standaard tassen. Er zijn twee kleurstellingen beschikbaar: Vivid Black en Gunship Grey (hier getest). Standaard koffers zijn het laatste stukje van de ST-puzzel. Als je een scherpzinnige spec-sheet-onderzoeker bent, zul je merken dat de ST-toermotorfietsen dezelfde maximale hellingshoek hebben als hun standaard en speciale neven, ondanks dat is de ST in staat tot een grotere hellingshoek. Vreemd genoeg levert de meetmethode SAE J1168 dezelfde resultaten op. In de praktijk heeft de RG ST echter om een aantal redenen een beetje extra hoek voordat hij landt. Ten eerste is de rijhoogte iets hoger, terwijl de standaard koffers bodemvrijheid toevoegen.

Het BoomBox GTS Infotainmentsysteem levert de opnieuw een topprestatie. Als het gaat om de tourlijn van H-D, is BoomBox GTS een begrip. Het touchscreen kan worden gemanipuleerd met een gehandschoende hand, hoewel het een behoorlijk bereik is op RG-motorfietsen. In plaats daarvan kan men eenvoudig het menu verkennen met de bedieningselementen op het stuur. Navigatie is nauwkeurig en de audio is glashelder. Apple CarPlay en Android Auto worden ondersteund, waardoor compatibiliteit met het grootste deel van de smartphonemarkt wordt gegarandeerd.
Leun achterover en geniet van de omgeving aan boord van de Road Glide ST. De enige wijziging van de zitpositie voor de RG ST is dat hij een solozadel heeft. Het verlengde stuur van de RG zet de berijder terug in een meer ontspannen rijpositie dan zijn SG-broeders, en de op het frame gemonteerde shark-nose kuip wordt niet zo beïnvloed door windvlagen. Daarnaast heeft het handschoenenkastje een USB-kabel om je telefoon op te laden. Ik vind echter dat het de beste plek is voor snacks onderweg.

Remcomponenten zijn op hun taak berekend. Er zijn geen veranderingen aan de remklauwen met vier zuigers en de rotoren van 300 mm die op het toerbeest te vinden zijn, die allemaal helpen om met autoriteit te stoppen. Het remgevoel is goed en, zoals we gewend zijn van Amerikaanse V-twin toermachines, is een bescheiden trek aan de hendel vereist. ABS en gekoppeld remmen zijn standaard, waardoor deze afhankelijk van de situatie automatisch samenwerken. De inlaat van de Heavy Breather levert één probleem op: het is gemakkelijk om je been er tegen aan te stoten terwijl je naar het rempedaal reikt.
Onze testunit was uitgerust met het Reflex Defensive Rider-systeem van $ 995. Als optie biedt H-D hun IMU-ondersteunde rijhulpmiddelen, waaronder ABS in bochten, tractie controle die de hellingshoek detecteert, tractie controle voor motorvertraging, hill-hold control en een bandenspanningscontrolesysteem. Het motto “beter om het te hebben en niet nodig te hebben” klopt hier goed, aangezien leunen op die rijhulpmiddelen niet iets is dat we normaal gesproken willen doen. U kunt echter te maken krijgen met ongunstige weersomstandigheden of situaties die hiervan kunnen profiteren, ea te leveren uiteraard tegen meerprijs of standaard op de CVO uitvoering.

door Nic de Sena, fotografie door Brian J. Nelson en Kevin Wing